Üniversal müellifi Mustafa Yalçıner, sol partilerin kurdukları ittifakları kıymetlendirdi. Yalçıner yazısında, personel ve işçileri örgütleyecek bir yapılanmaya olan gereksinime dikkat çekti.
Sol partilerin oluşturduğu “Sosyalist Güç Birliği” ve “Emek ve Özgürlük” ittifaklarının programatik olarak farkları olsa da pek çok prensipte ortaklaşabileceğini belirten Yalçıner, “Şimdi, sosyalistim diyenlere düşen, herhalde, burjuva muhalefet dışında kalan bu iki başka “birlik” ve özel olarak sosyalistlik tez edenler ortasında düzgün bir ilgiyi sürdürerek, bir ittifak imkanlı olmasa bile, bir ortada yürünecek yolları birlikte yürümek ve bunu zorlaştırıp grupçuluğu teşvik edici tavırlardan kaçınmak olmalıdır” diye yazdı.
Mustafa Yalçıner’in “Sosyalist Güç Birliği” ile “Emek ve Özgürlük İttifakı” başlıklı yazısının ilgili kısmı şöyle:
“AKP ve tek adam idaresinden kurtulma gayreti, AKP’yle sınırlanmadan mali sermaye ve monopollerin egemenliğine son verme gayretiyle birleşmeli. Yani; burjuva muhalefetin tavrı olan ‘5’li çete gitsin KOÇ’lar yönetsin’ ya da AKP değil CHP yahut DÜZGÜN Parti hükmetsin ya da monopollerin egemenliği sürsün ve işçiler monopolleri sırtında taşımaya devam etsin tavrı benimsenemez.
Peki, bu yol nasıl yürünecek? Burjuva muhalefet dışında kalan çok sayıda siyasal parti var. Öncelikle bu partiler, parti olmaları hasebiyle, her biri argüman sahibi, kendi tahlil teklifleri ve birbirinden ne kadar farklı olduğu bir yana farklı programlara sahip. Farklı gaye ve gayeleri, en azından yürünecek farklı yol teklifleri var. Kimi sosyalist, kimi halkçı, kimi özgürlükçü olduğu argümanında.
Kendi tahlil tekliflerini mutlaklaştırıp birlikte yürünebilecek yolları bir ortada yürümekten uzak durma ya da grupçuluk ‘Türkiye solu’nun bir ‘hastalığı’. Yeniden de yakın süreçte bu soruya iki esas cevap veriliyor. Az görüşülüp tartışılmadı, tartışma hâlâ sürüyor, hâlâ görüşülecektir, lakin bu farklı karşılıklar farklı örgütlenme kademesine da ulaştı.
Bir ‘sosyalist güç birliği’ kuruldu. Bir de kuruluşunu ve ismini deklare eden ‘emek ve özgürlük’ ittifakı var. ‘Güç birliği’nden arkadaşlar her ne kadar ‘ikirciksiz laiklik’, ‘ikirciksiz antiemperyalizm’ çeşidi vurgularla farklılık tezinde olsa da ‘ilkeleri’ ya da platformları, Kürt sorunu bir yana bırakıldığında, neredeyse birbirinin birebiri. Bilakis tezler olsa bile, ikisi de ‘seçim ittifakı’ değil. İki karşılığın esas farkı ise, ‘güç birliği’ ‘solun-sosyalistlerin birliği’ yaklaşımıyla solcuları bir ortaya getirmeyi ve acil vazife olarak da ‘sosyalizmi savunmayı’ benimserken, ‘emek ve özgürlük’ ittifakının savı daha mütevazı: Ortalarında EMEP üzere sosyalist partiler olan bu ittifak, emeğin haklarını temel bir hareket ettiricisi olarak benimsemekle birlikte, personel sınıfı ya da sosyalistleri aşan daha geniş kitleleri, halkı birleştirerek, ‘güç birliği’nin kelamını etmediği demokrasinin kazanılmasını da kapsayarak halk egemenliğinin kurulmasını amaç ediniyor.
EMEP ikisini birleştirmek için çok uğraştı, fakat şimdiye kadar başarılı olamadı. ‘Sosyalist Güç Birliği’nin dışında EMEP üzere bir sosyalist partinin olduğu kesin ve bu istikametiyle güç birliği en azından bütün sosyalistlik argüman edenleri kapsamıyor. Artık, sosyalistim diyenlere düşen, herhalde, burjuva muhalefet dışında kalan bu iki farklı ‘birlik’ ve özel olarak sosyalistlik sav edenler ortasında düzgün bir ilgiyi sürdürerek, bir ittifak imkanlı olmasa bile, bir ortada yürünecek yolları birlikte yürümek ve bunu zorlaştırıp grupçuluğu teşvik edici tavırlardan kaçınmak olmalıdır.” (HABER MERKEZİ)
(YAZININ TAMAMI)
