Buse Hasret Bay
“Yüz binlerce insan avuç içi kadar bir yere toplanıp üst üste yaşadıkları toprak modülünü çirkinleştirmek için var güçleriyle çalışmış olsalar; (…) etraftaki tüm ağaçları kesmiş, tüm hayvanları, kuşları uzaklaştırmış olsalar bile yine de ilkbahar ilkbahardı. Kentte bile güneş pırıl pırıldı gökyüzünde. Çimenler yalnız bulvar yeşilliklerinde değil, koparılıp atılmadıkları her yerde, kaldırım taşlarının ortasında bile uzunluk atıyor, yeşeriyordu” der Tolstoy ‘Diriliş’in açılış cümlelerinde. Bilhassa içinde bulunduğumuz günlerde, yüzyıllar evvel yazılmış bu cümlelerle yine karşılaşmak bahar günlerinin ve tabiatın nasıl da bize yenik düşemediğinin ispatı oluyor âdeta. Betonların ortasından da olsa, yıpransa da, yorulsa da, biz onu camların akabinde izlemek zorunda kalsak da ömür, her halükârda yeşermenin bir yolunu buluyor.
Dilek Türker, İrtibat Yayınları tarafından yayımlanan yeni hikaye kitabı ‘İpekten Örer Zırhını’ ile şefkatleri, merakları, huzur arayışları ve bitmeyen umutlarıyla kendi içlerindeki baharı arayan karakterlerin peşine düşüyor. On iki hikayeden oluşan yapıtta okuduğumuz her bir karakter, içinde bulundukları telaş ve telaş dolu dünyanın ortasında güneşi görmek isteyen ağaçlar üzere inatla daha yükseklere uzanmak istiyorlar.
Daima Kitap’tan çıkan birinci hikaye kitabı ‘Avucumda Çimen İzi’nde olduğu üzere Türker, hayat içindeki küçük anların peşine düşüyor. ‘İpekten Örer Zırhını’nın birinci hikayesi olan “Kendi ıslığında”, bir Didem Madak dizesiyle açılıyor: “Bazen gecenin ortasında yağda yumurta pişiriyorum. / Dünyanın en ıssız cızırtıları bunlar Işıl, / Duyuyor musun?” Madak’ın bu sesini tüm hikayelerde duyuyoruz. Dünyanın büyük ihtişamı içinde Türker’in hikayeleri ıssız cızırtılar üzere sessizce yerlerini alıyor lakin Işıl üzere onları duyanlar elbette var olmaya devam ediyor. Bu tanıdık öykülerdeki gündelik dakikalar aslında karakterlerimizin hayatlarındaki küçük “milat” anları. Hepimizin her gün yaşadığı, yaşarken fark etmediği fakat bizleri sonsuza kadar değiştiren küçük anlar… Tutunmamızı sağlayan aydınlanma anları…
Türker, hikayelerini kaleme alırken büyük başlangıçlar ve kesin sonlar tercih etmiyor. Bu da bizlerde güya bir hikaye okumuyormuşuz da yolda gördüğümüz bir insanın hayatına kaçamak bir bakış atıyormuşuz hissini uyandırıyor. Bu anlatım tercihi vakit zaman Barış Bıçakçı’nın üslubunu anımsamamıza neden olurken Türker’in müşahede gücü ve her karakterin sesine rahatça bürünebilmesi, hikayelerinin inandırıcılığını en üst düzeye ulaştırıyor.
“Ayağının içinde daima sivri bir taş varmış üzere gezenler”, hastanede yalnız başına karşılanan bir yeni yıl gecesi, kendi çocukluğunu unutmayan ve bu yüzden ağlayan bir çocuğa âlâ gelebilen yetişkinler, dede ve anneanneyle geçirilen sakin sabahlar, yaz aylarının kokusu, bizi biz yapan yanlışlar, yalnızlıklar, kente uzak ormana yakın anlar; bütün bu anlarda ufak bir direniş, ipek zırhlarla savaş alanında gayret ediş ve her seferinde yine doğmanın küçük sevinci var. Sevginin, ömrün ve umudun ördüğü bu zırhlar her ne kadar “kırılgan” görünse de karakterlerimizi koruyan tam da bu kırılganlık oluyor. Dış dünyanın alışık olduğu kitlesel umarsızlığın bilakis, içlerindeki “farklılıklar” onları âdeta efsunluyor. ‘İpekten Örer Zırhını’, ‘dışarısı’ baharken içimizdeki baharı dizginlemenin ne kadar da güç olduğunu bizlere yine hatırlatıyor.