Anıl Ergin
Paris’in Lyon Garı’ndan kalkan trenle ulaştık Barselona’ya. Daha evvel La Prat Havaalanı üzerinden giriş yapmıştım. İkinci gelişimde ise Barcelona Sants istasyonundan kavuştum kente. Öbür bir büyük kentin merkezinden yola çıkıp bir oburunun kalbinde inmek bünyede keyifli bir sarsıntıya yol açıyor.
Her iki lisanı de bilmediğim için aslında yaşadığım çaresizlik ikisinde de tıpkı. Ortada tekrar de fark var. Fransızlar büyük oranda İngilizce biliyor lakin toplumsal yanları çok kuvvetli değil. Yalnızca yabancılara karşı değil, birbirlerine de “Fransız” kalıyorlar bazen. Kısa karşılıklar, “bilmiyorum” diyerek geçiştirmeler… Kendilerine has bir karakterleri var.
Trenle altı saat uzaklıktaki Barselona’da ise farklı bir bağlantı zorluğu karşılıyor bizi. Kentin sakinleri cana yakın. Yardımcı olmak için insani ölçülerde efor gösteriyorlar. Lakin İngilizce bilgileri Fransızlara nazaran “yok” düzeyine yakın. Ciddiyim. Bu bahiste İspanya ve Rusya önemli manada yarışabilir. Tabelalardaki İngilizce sözlerin yanı sıra çok kıymetli bir yardımcı öbür Avrupa kentlerinde olduğu üzere yardımımıza yetişiyor: Google Maps bizi gitmek istediğimiz yere nokta atışı hareketlerle yönlendiriyor. “200 metre yürü, A metrosuna bin, 3 durak sonra in, C kapısından çık, 35 metre daha yürü” üzere anlık yönlendirmelerle “kaybolmak” demode bir kavram haline geliyor.
Barselona kent merkezinin pek çok büyük kente nazaran önemli bir avantajı var. Pek çok değerli nokta, İstiklal Caddesi’ne denk düşen La Rambla ya da Sagrada Familia birbirine yürüyerek en fazla bir saat aralıkta. “Bir saat az mı?” diyebilirsiniz. Ankara üzere sıkıcı bir kentten yola çıktıysanız, İstanbul’un kaosundan, Paris sokaklarındaki çiş kokusundan bunaldıysanız, Barselona sokaklarında bir saat size birkaç dakika üzere gelebilir. Zira birbirinden hoş binalar var o sokaklarda. Gayenize ilerleme gayreti başka bir keyif haline geliyor, hele bir de hava çok sıcak değilse.
Sokakları hoş yapan yalnızca eski ancak hoş binalar değil. Beşerler da öteki bir faktör. Yerli halk yani Katalanlar ve İspanyollar rahat halleriyle “Biz Akdenizliyiz” diye haykırıyor güya. Şöyle düşünün, İspanya iktisadının en kıymetli merkezlerinden biri ve dünya futbolunun en değerli kadrosunu barındıran bir kent burası. Temmuz ayında sokakta gördüğünüz insanların birden fazla ise, güya küçük bir Ege kasabasındaymış üzere, plajdan kumlu şortlar ve voleybol toplarıyla meskenlerine dönüyor. Öte yandan neredeyse her köşe başındaki küçük cafe ya da pub’larda sabah saatlerinden itibaren herkes rahat tutumlarla birasını yudumluyor. Kimse kimseyi rahatsız etmiyor.
Bir de farklı ülkelerden gelen ve İspanya vatandaşlığı alanlar var. Yükü Afrika’dan. Beş yıl öncesine nazaran sayılarını artmış buldum. Kentte yükselen bir hata oranından kelam ediliyor ve neden olarak da yabancılar gösteriliyor. Farklı bir araştırma konusu. Benim müşahedem ise, bilhassa Türkiye’de yaşadığımız gibisi tartışmadan ötürü, toplumla nasıl kaynaştıkları üzerine oldu. Kaynaşmışlar. Taksilerde ve restoranlarda hizmet dalı Afrikalıların denetiminde. Ancak birçoklarının Barselona’yı hoş yapan kıymetleri özümsediğini gördüm. İspanyolca biliyorlar ve işlerini kentin eski sakinleri kadar düzgün yapıyorlar.
Barselona’da yemek deniz eserleri üzerine heyeti. Balık sevmeyen zorlanır. Paella isimli pirinç ve deniz eserlerinden yapılan yemek kentin en kıymetli markalarından biri. Âlâ bir yerde yerseniz, hayatınız boyunca unutamayacağınız bir lezzetle tanışmış olursunuz.
Şehrin yemek kültürü hakkında çok farklı makaleler yazılabilir. Harika olduğu kadar olumsuz yanları da var. Üniversiteden arkadaşım olan Oral ve Cerel İnaler çifti, beş yıldır Barselona’nın merkezinde oturuyor. Reklam ve medya pazarlama üzerine çalışan ve başarılı olan İnaler çifti her seferinde, bazen uzaktan da olsa cins rehberliğimizi üstleniyor. Bölge mutfağının en kıymetli öğelerinden biri olan “tapas” ile de bizi Oral ve Ceren tanıştırdı. Tapas, aslından bizim sabah tükettiğimiz “kahvaltılık” ile rakı yanında yediğimiz “meze”nin bir bileşkesi. İspanyollar gün içinde “tapas” ile karın doyuruyor. İnce kesilmiş jambonlar, kızarmış sucuklar, salçalı ekmekler, patates kroketler daima tapas kültürünün kesimi. “Little little, right in to the middle” anlayışına uygun olarak sofraya getirilen tapaslar, tüm köşe başı bar ve cafe’lerinin olmazsa olmazları ortasında. Lakin natürel ki her yerde birebir kalitede servis edilemiyor.
Ceren’in, ortalarında Türk öğrencilerin de olduğu bir kümeye verdiği seramik dersinden sonra tapas yemek üzere yakındalardaki bir bara yöneldik. Pozisyonu nedeniyle, Türkiye’de olsa çok meşhur olabilecek bir bara oturduk ve tapaslarımızı söyledik. Barselona mutfağına yönelik tek eksi puanımızı orada verdik işte. Zira masaya neredeyse 45 dakika boyunca hiçbir şey servis edilemedi. Garson evvel anlamadı ne istediğimizi sonra kendisinin içeri bildirdiğini fakat siparişlerin hazırlanamadığını söyledi.
Açlığımızı hoş Katalan biraları ile bastırdığımız gece, Oral ve Ceren’in garsonu İspanyolca azarlayıp, doğduğuna pişman etmesinin akabinde McDonalds’da çizburger ve kızarmış patates tapası yememizle sona erdi. (Bu ortada farklı bir gün, farklı bir restoranda 8 kişilik masaya yalnızca 4 kişilik paella getirmeleri de canımızı sıkmıştı.) İnaler ailesi sonraki akşam nefis bir paella yememizi sağlayarak Barselona kentinin tek eksi puanını artıya çevirdi. (Ankara’ya geldiklerinde, mevzuyu derinleştirip “tapas mı meze mi” açılımı yapacağız çok sevdiğimiz Oral ve Ceren ile)
Barselona hakkında yazılacak daha çok sayfa olabilir. Fakat göz arkası edildiğini düşündüğüm bir husus var: Plajlar. Kentin upuzun bir kıyı şeridi var. Tamamında denize girmek mümkün. Kıyı boyunca sıralanan beach club’lar ise şezlong yahut şemsiye takviyesi sağlıyor. Kıymetli bir hizmet bu. Hasebiyle kentte yaşayanlar kendi şemsiye ve şezlonglarını getiriyor. Kimse kimseye “getiremezsin” demiyor. Kimse de kıyısı kirletmiyor. Karpuz kabuğu yok, mangal yok. Yüksek sesle müzik dinleyenler yok. Spor yapanlar, yüzenler, sevgilisine sarılanlar, içkisini yudumlayanlar güneş batıncaya kadar uçsuz bucaksız denizin tadını çıkarıyor. Saat 10’da güneş batıyor. Voleybol maçları sona eriyor. Restoranlar yavaş yavaş boşalıyor. Kent sakince sonraki güne hazırlanıyor.
Aynı binaların ortasından otelime yürürken “kesinlikle yaşamak istediğim tek kent Barselona” diyorum karıma. Az sayıda beşere flamenko gösterisi yapan bir çifti izlemeye daldığı için duymuyor beni.