Hikayeleriyle şöhrete kavuşan William Saroyan, bir müddet sonra tiyatro yapımcılarının ilgisi çeker. Birinci olarak ‘Yüreğim Dağlardadır’ isimli bir oyun kaleme alan müellif, Tiyatro Eleştirmenleri Cemiyeti’nin gecesinde Bay Dowling’le tanışır. Dowling’in, “Yazdığın her oyunu gözüm kapalı alırım” demesiyle, New York’ta bir otele kapanan Saroyan, yazmaya başlar. Kendine bir program çıkarır. Altı günde oyunun yazım sürecini tamamlayacaktır. Totalde altı perde yazacaktır. Yani her gün bir perdeyi bitirmek zorundadır. “Önemli olan kaç perde olacağı değil, altı günde, bir emekçinin haftalık çalışma mühleti içinde yazılıp bitirilmesiydi. Her muharrir bir personeldir ne de olsa.” 8 Mayıs 1939 Pazartesi ile 13 Mayıs 1939 Cumartesi günleri ortası oyunu yazmayı bitirir. Hedeflediğine ulaşır lakin oyun altı değil beş perde olmuştur.
Saroyan, gece gündüz durmaksızın yazdığını söyler. Toplumsal hayattan ziyadesiyle sıkıldığı bir periyotta yazmaya başlamıştır. Çalışmak ona uygun gelmiştir. O denli ki bu altı günlük çalışma, “yeniden bir işçi onuru ve gururuna kavuşmam için kâfi oluyor” der.
‘En Hoş Günlerin’ ismini taşıyan bu oyun, rıhtımda, köhne bir barda takılan bir küme genç adamı anlatır. Ana karakter Joe, tıpkı ‘Yüreğim Dağlardadır’daki Ben Alexander üzere egemenlerin güzeline gitmeyen, ters duran ve “kendi başına takılan” bir adamdır. Bu halinden ötürü ne utanır, ne de gocunur. Saroyan, Joe ve arkadaşlarından yola çıkarak ömürde trajik olanı komik bir yola aktarmaya çalışır. “…modern hayatın baş karışıklıklarıyla paradokslarını resmeden oyun” şimdi erken bir devirde -1939’da- daha ortada Beckett’in ‘Godot’yu Beklerken’i (1952), Ionesco’nun ‘Kel Şarkıcı’sı yokken, absürt tiyatronun habercisi olur.
Saroyan bu metinle 1939 yılında hem Pulitzer Ödülü’nü, hem de New York Drama Eleştirmenleri Ödülü’nü kazanır. Lakin Pulitzer Ödülü’nü reddeder. Çünkü kendisi tıpkı oyunda da hissettirdiği üzere, sanatın egemenlerin hizmetinde bulunmasından rahatsız olur.
Oyun, direktör Henry Codman Potter tarafından 1948 yılında sinemaya uyarlanır. Başrolde James Cagney oynar. 2005-2006 ve 2006-2007 dönemlerinde Ankara Devlet Tiyatrosu tarafından ‘Yaşamak Vakti’ ismiyle sahnelenir.
Saroyan, erken vakitte, ‘En Hoş Günlerin’ isimli oyun için, Amerikan tiyatrosunun geleceğini etkileyeceğini söyler. “Ben bunun nedenini biliyorum, lakin her mesleğin kendi fonksiyonunu yerine getirme hakkı olduğuna inandığımdan, detayları eleştirmenlere bırakıyorum” diyen muharrir, çalışma biçimiyle ilgili samimi açıklamalarda bulunur. Her yerde ve her şartta yazabileceğini tez eden Saroyan, bu oyunu bilhassa süratli yazmak zorunda olduğunu söyler. Çünkü kapalı bir havada, havalandırması berbat olan manzarasız bir otel odasında kalmak zorundadır. Ayrıyeten uzun müddettir ziyaretini ertelediği Dublin’e gitmeyi canı gönülden istemektedir. Bunun için de oyunu tiyatro yapımcısına teslim edip parasını alması gerekir.
Saroyan, oyun müellifliğiyle edebi müelliflik ortasında bir fark olduğunu düşünür. Oyunların, yapısı itibariyle muharrir ve okur ortasında cereyan eden bir hadise olarak kalamayacağını, metni manalarından şeyin karakterleri çalışan, onlara hayat veren oyuncular olduğunu ve bu sayede bir mana yaratılabileceğini düşünen Saroyan, ortaya çıkan hissin her seyircide üç aşağı beş üst tıpkı biçimde algılanması gerektiğini söyler. Yeniden bu noktadan yola çıkarak, bir meslek olan oyun müellifliği için tercih edilecek en makus yolun okula gitmek olduğunu lisana getiren Saroyan, “Bu yol dünyadaki bütün ahmakların seçeceği yoldur ve elbet bir çeşit oyunların yazılmasına sebep olacaktır da lakin o denli zannediyorum ki bu oyunlar yazılmazsalar çok daha âlâ olur” der. Daha çok hayatla bir bağ kurulmasını, hayatın öteki yollardan kavranması gerektiğini düşünen Saroyan ekler: Vakit içinde olduğun şeyi olmaya, başlangıçtan itibaren başlarsın. Sınıfta değil.